Terima kasih
Blijf op de hoogte en volg Manon
16 April 2015 | Indonesië, Tondano
Mijn allerlaatste blog vanaf het mooie Indonesië. Aan alles komt een eind zo ook aan deze mooie tijd in Indonesië. 3 maanden volop meegeleefd met de kinderen van de Asrama. Hopelijk hebben we de kinderen iets kunnen leren of geven wat ze de rest van hun leven meedragen. Een beetje liefde die ze zo moeten missen van hun ouders. Ik heb me verbaast over de zelfstandigheid van deze kinderen zelfs van de allerjongste. Ze hebben niet door hoe bijzonder het is dat ze zoveel zelfstandig doen en als een hechte familie samenleven.
De laatste dagen in Tondano verliepen gek het gevoel dat we toch het toch echt voorbij was kwam steeds dichterbij, en toch ook weer niet. Ook stonden deze dagen in het teken van Pasen. Bijzonder om te zien hoe verschillende dit gevierd word. Het is hier echt een groot iets de straten zijn versierd met allemaal lichtjes & overal zie je beelden van de kruisiging van jezus. Maar het zijn niet alleen beelden. Wanneer een groep van de kerk het paasverhaal naspeelt, is het de normaalste zaak van de wereld dat jezus heel hard geslagen word en gekruisigd (nep natuurlijk)
De twee drama- meiden uit onze groep hebben samen met de kinderen van de Asrama ook het paasverhaal heel mooi nagespeeld. Dit werd opgevoerd op onze laatste avond en was super mooi, de kinderen deden het ook supergoed!
De avond eindigde met een mooi lied dat gezongen werd door ons zelf ‘’ Een droom van een kind’’ geschreven door de zoon van Gerard. Een lied dat precies bij deze reis past en wat me elke keer weer opnieuw raakt wanneer ik het hoor. We eindigen het lied met een groepshug en kleine tranen die over onze wangen bichelen. Wat hebben we in deze 3 maanden samen ons best gedaan en wat is het jammer dat het voorbij is…. De avond eindigt in een gezellig feestje, ons afscheidsfeest.
De volgende dag is daar dan toch echt het moment van afscheid. Eerst alle laatste spulletjes bij elkaar pakken en dan met een brok in mijn keel afscheid nemen van alle lieve mensen. Het besef dat je deze mensen waar je 3 maanden intensief mee hebt geleefd voor een hele lange tijd niet meer ziet is raar en voelt gek. Wij hebben niet alleen hun wat geleerd, maar ze hebben ons ook zoveel geleerd. Twee totaal verschillende culturen die zo goed kunnen samenwerken ook al is de communicatie soms moeilijk. Ik geef de kinderen stuk voor stuk een knuffel terwijl er tranen over mijn wangen lopen. Wat zijn het kanjers! En wat is het jammer dat er om verschillende redenen niet alles uit deze kinderen kan worden gehaald. Het beeld van wanneer we in de auto zwaaien wegrijden zal me altijd bij blijven. Doei Tondano! Tot ziens lieve mensen. Het was bijzonder om jullie te mogen ontmoeten.
We overnachten een nachtje in het hotel en moeten vroeg op om vervolgens met het vliegtuig naar Bali te gaan. Maar voor het zover is staat in de hal van het hotel ons ontvangstcomité klaar. We mochten van pastor 5 kinderen uitkiezen die mee mochten om ons uit te zwaaien bij het vliegveld. Maar er zitten meer dan 5 kinderen in de hal de hele hal zit vol, met kinderen en jongeren. Zo leuk dat al deze mensen zo vroeg hun bed uit zijn gegaan voor ons. Na iedereen een knuffel en of high five te hebben gegeven moeten we toch echt richting het vliegveld vertrekken. In het busje vertelt Gerard dat er nog nooit zoveel mensen mee geweest zijn om uit te zwaaien, dit voelt toch wel speciaal. Op het vliegveld is dan toch echt wel weer het moment van afscheid nemen aangebroken. Iedereen maar weer een dikke knuffel geven. Nu moeten we toch echt gaan nog één keer zwaaien nog één keer iedereen goed bekijken… en dan gaat de deur dicht. Het besef dat het nu echt voorbij is komt in het vliegtuig. Aan deze mooie en leerzame tijd is nu echt een eind gekomen. ‘’ Terima Kasih het was geweldig ‘’
Op Bali is het tijd om lekker te genieten en deze maanden hard werken even te laten aarden. Meteen is er al een soort cultuur schock doordat er overal weer bules en lange mensen lopen, even vergeten dat er daar nog meer van zijn. Niet meer moeite hoeven doen om je behoeftes te laten doorspoelen &Lekker douchen. Maar ik zal meer over Bali vertellen want als ik alleen maar dit vertel doe ik Bali tekort. Het mag dan toeristische zijn maar toch heeft Bali nog sterk zijn eigen cultuur en gewoontes. Alles (bijna alles) wat je hier ziet is typische Indonesisch: vrouwen en mannen in traditionele kleding, overal mooie tempeltjes en kleine offertjes op de straten.
De dagen zijn gevuld met leuke uitstapjes maken en relaxen bij het strand. Het is fijn om hier weer even te aarden en ook goed om deze tussenlanding te maken. Even alles een plekje kunnen geven en daarna weer door naar het vertrouwde Nederland.
Drie maanden lijken zo lang maar ze zijn voorbijgevlogen en alles wat ik hier heb meegemaakt is niet in een blog te proppen. Ik heb het geprobeerd en ik hoop dat jullie soms een beetje het gevoel hadden dat jullie erbij waren….. en anders mijn excuses. Gelukkig zitten alle momenten in mijn hoofd maar bovenal in mijn hart en zal ik ze daarom ook nooit meer vergeten.
"I’m leaving on a jetplane don’t know when I’ll be back again’’
De laatste dagen in Tondano verliepen gek het gevoel dat we toch het toch echt voorbij was kwam steeds dichterbij, en toch ook weer niet. Ook stonden deze dagen in het teken van Pasen. Bijzonder om te zien hoe verschillende dit gevierd word. Het is hier echt een groot iets de straten zijn versierd met allemaal lichtjes & overal zie je beelden van de kruisiging van jezus. Maar het zijn niet alleen beelden. Wanneer een groep van de kerk het paasverhaal naspeelt, is het de normaalste zaak van de wereld dat jezus heel hard geslagen word en gekruisigd (nep natuurlijk)
De twee drama- meiden uit onze groep hebben samen met de kinderen van de Asrama ook het paasverhaal heel mooi nagespeeld. Dit werd opgevoerd op onze laatste avond en was super mooi, de kinderen deden het ook supergoed!
De avond eindigde met een mooi lied dat gezongen werd door ons zelf ‘’ Een droom van een kind’’ geschreven door de zoon van Gerard. Een lied dat precies bij deze reis past en wat me elke keer weer opnieuw raakt wanneer ik het hoor. We eindigen het lied met een groepshug en kleine tranen die over onze wangen bichelen. Wat hebben we in deze 3 maanden samen ons best gedaan en wat is het jammer dat het voorbij is…. De avond eindigt in een gezellig feestje, ons afscheidsfeest.
De volgende dag is daar dan toch echt het moment van afscheid. Eerst alle laatste spulletjes bij elkaar pakken en dan met een brok in mijn keel afscheid nemen van alle lieve mensen. Het besef dat je deze mensen waar je 3 maanden intensief mee hebt geleefd voor een hele lange tijd niet meer ziet is raar en voelt gek. Wij hebben niet alleen hun wat geleerd, maar ze hebben ons ook zoveel geleerd. Twee totaal verschillende culturen die zo goed kunnen samenwerken ook al is de communicatie soms moeilijk. Ik geef de kinderen stuk voor stuk een knuffel terwijl er tranen over mijn wangen lopen. Wat zijn het kanjers! En wat is het jammer dat er om verschillende redenen niet alles uit deze kinderen kan worden gehaald. Het beeld van wanneer we in de auto zwaaien wegrijden zal me altijd bij blijven. Doei Tondano! Tot ziens lieve mensen. Het was bijzonder om jullie te mogen ontmoeten.
We overnachten een nachtje in het hotel en moeten vroeg op om vervolgens met het vliegtuig naar Bali te gaan. Maar voor het zover is staat in de hal van het hotel ons ontvangstcomité klaar. We mochten van pastor 5 kinderen uitkiezen die mee mochten om ons uit te zwaaien bij het vliegveld. Maar er zitten meer dan 5 kinderen in de hal de hele hal zit vol, met kinderen en jongeren. Zo leuk dat al deze mensen zo vroeg hun bed uit zijn gegaan voor ons. Na iedereen een knuffel en of high five te hebben gegeven moeten we toch echt richting het vliegveld vertrekken. In het busje vertelt Gerard dat er nog nooit zoveel mensen mee geweest zijn om uit te zwaaien, dit voelt toch wel speciaal. Op het vliegveld is dan toch echt wel weer het moment van afscheid nemen aangebroken. Iedereen maar weer een dikke knuffel geven. Nu moeten we toch echt gaan nog één keer zwaaien nog één keer iedereen goed bekijken… en dan gaat de deur dicht. Het besef dat het nu echt voorbij is komt in het vliegtuig. Aan deze mooie en leerzame tijd is nu echt een eind gekomen. ‘’ Terima Kasih het was geweldig ‘’
Op Bali is het tijd om lekker te genieten en deze maanden hard werken even te laten aarden. Meteen is er al een soort cultuur schock doordat er overal weer bules en lange mensen lopen, even vergeten dat er daar nog meer van zijn. Niet meer moeite hoeven doen om je behoeftes te laten doorspoelen &Lekker douchen. Maar ik zal meer over Bali vertellen want als ik alleen maar dit vertel doe ik Bali tekort. Het mag dan toeristische zijn maar toch heeft Bali nog sterk zijn eigen cultuur en gewoontes. Alles (bijna alles) wat je hier ziet is typische Indonesisch: vrouwen en mannen in traditionele kleding, overal mooie tempeltjes en kleine offertjes op de straten.
De dagen zijn gevuld met leuke uitstapjes maken en relaxen bij het strand. Het is fijn om hier weer even te aarden en ook goed om deze tussenlanding te maken. Even alles een plekje kunnen geven en daarna weer door naar het vertrouwde Nederland.
Drie maanden lijken zo lang maar ze zijn voorbijgevlogen en alles wat ik hier heb meegemaakt is niet in een blog te proppen. Ik heb het geprobeerd en ik hoop dat jullie soms een beetje het gevoel hadden dat jullie erbij waren….. en anders mijn excuses. Gelukkig zitten alle momenten in mijn hoofd maar bovenal in mijn hart en zal ik ze daarom ook nooit meer vergeten.
"I’m leaving on a jetplane don’t know when I’ll be back again’’
-
16 April 2015 - 18:26
Janneke:
Heel mooi geschreven Noon, je haalt me de woorden uit mijn mond.
~Sama sama ♥ -
16 April 2015 - 18:48
Mama:
Lieve manon
Wat weer een mooi verhaal..mooi omschreven hoe jij het daar ervaren hebt..
En zeker het zit in je hart!!En niemand neemt jou dit meer af!!
Fijn dat jullie op Bali ook zo genieten..
Jullie hebben ook zo'n fijne club meiden!! En Gerard natuurlijk was voor ons ook een fijn en veilig gevoel jullie hebben samen veel meegemaakt .
Wij zien er naar uit om je zondag weer in onze armen te sluiten..maar zijn ook ontzettend dankbaar dat jij dit mooi's hebt mogen meemaken!!
Wij zijn trots op je!! Liefs mama -
16 April 2015 - 18:56
Greet Wolthof :
Lieverd, in gedachten ben ik bij je!! Goede reis!!! -
16 April 2015 - 19:18
Gea:
Super mooi geschreven manon, ben blij dat je zo genoten hebt van alles, afscheid nemen is niet leuk, maar wij kijken er naar uit als je weer hier bent, liefs en een dikke kus van ons, geniet nog van je laatste dagen en alvast een goede terug reis, tot snel lieverd. -
16 April 2015 - 19:28
Tante Betty:
Lieve Manon,
Krijg er tranen van in mijn ogen, je schrijft zo mooi en ik denk aan alle emoties die je mee moet maken.
Lieve pop, het is jammer dat de tijd zo snel is voorbijgevlogen maar ik zie er enorm naar uit om mijn nicht in de armen te mogen sluiten.
Zondag moet ik werken, anders was ik naar Schiphol gekomen, maar hopelijk zien we elkaar op korte termijn.
Je moeder heeft me net geapt dat jij je laatste blog had geschreven, was aan het eten koken en zou dat afmaken en dan lezen, maar kon het niet laten, de aardappels zijn inmiddels verbrand, moet maar met ome Menno uit eten, heeft er nog niets van gemerkt, ligt in bad, hihihihi.
Fijne reis lieverd, en hopelijk tot snel, kan niet wachten op je reisverslagen.
Ga pannen schoon maken.
Hele dikke tut.
-
16 April 2015 - 20:56
Cock:
Ha Manon,
Wat een mooi verslag! Kan me voorstellen dat het afscheid je moeilijk gevallen is. Dank voor je mooie en leuk blog. Ik wens je een hele goede reis. God bless!! Tot later; we zullen een avondje inrichten om je verder uit te horen -
16 April 2015 - 21:22
Ukie:
Zo te lezen een tweede thuis. Niet te vergeten ervaringen opgedaan. En zeg nooit nooit.....wie weet . -
16 April 2015 - 22:36
Yvonne:
lieve manon,
Bedankt voor de momenten dat je me hebt meegenomen op jou avontuur, jou reis, je schrijft zo mooi, dat ik alles voor me zie.....
En ook ik lees dit verhaal met tranen in mijn ogen en een beetje over mijn wangen.......
Het zegt heel veel van jou belevingen, dat jij met tranen afscheid hebt genomen, ik vind het zo fijn voor je dat je het zo mooi hebt gehad.
Ook vind ik het super dat je onderwijl zo intens hebt kunnen genieten van de schoonheid van de natuur en de puurheid van kinderen en mensen om je heen.
Ik hoop inderdaad dat je deze week goed hebt kunnen gebruiken voor ontspanning samen met de anderen en heerlijk hebt kunnen napraten en nagenieten.....
Het zal hier ook weer even wennen zijn, maar dat gaat vast wel weer snel, de tijd in tondano zul je blijven bewaren in je gedachten!
Hey een hele goede terugreis met z'n allen en tot snel!
Veel liefs yvonne
-
16 April 2015 - 22:46
Martje En Jan:
Lieve Manon en haar vriendinnen...
Zo fijn dat jullie ons mee namen op jullie reis, door de prachtige verhalen van Manon en de mooie en lieve foto's van jullie allemaal op FB. Wat in je ❤️....raak je nooit weer kwijt....come home safe! Liefs -
16 April 2015 - 23:16
Ymkje Otte:
Hoi Manon,
Wat fijn om te lezen dat deze reis en stage jou een ervaring voor het leven heeft gegeven. Ik lees in je verhalen je grote betrokkenheid met de kinderen waar je nu afscheid van hebt moeten nemen. Geniet op Bali en een goede reis naar Nederland.
Liefs Ymkje -
17 April 2015 - 10:10
Doeke , Janke , Corné , Jesper En Meike:
Hoi Manon
Wat een prachtig mooi verhaal.
We beleven het bijna ook als echt om met jullie daar te zijn.
Wat dankbaar dat jullie dit mochten ervaren, om deze mensen te helpen.
En jullie hebben ook veel van hun geleerd.
Wat zal het eerst een rare gedachte zijn om na zo'n periode er zijn geweest , nu weer heerlijk thuis te zijn. Je zult het bijna niet beseffen.
Deze mooie herinnering nemen ze jou nooit meer af.
Nog een hele goeie reis naar nederland.
Groetjes
Doeke , Janke
Corné , Jesper en Meike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
