Huisvrienden
Blijf op de hoogte en volg Manon
02 Februari 2015 | Indonesië, Tondano
Al weer 11 dagen in het mooie Indonesië
We beginnen steeds meer te wennen. Maar nog altijd zijn er veel verschillen en dingen waar van opkijken. En die waarschijlijk alleen te begrijpen zijn als je hier bent geweest.
Aan het verkeer zal ik waarschijnlijk nooit wennen. Alles kris kras door elkaar en zoveel scooters. De scooter is hier namelijk een soort van taxi. Wanneer ik terug ben ik Nederlands is het verkeer vergeleken hier ontzettend saai.
Maar waar het uiteindelijk allemaal omdraait zijn de lieve kinderen van de Asrama. Ze noemen het hier een weeshuis maar eigenlijk is het meer een soort internaat. Want de kinderen die hier zitten zien hun ouders wel eens. Meestal met kerst en of in de vakantie's. Maar ze zien elkaar hier als familie!
De eerste lessen zijn inmiddels ook gegeven. Pff wat is dat soms pittig. Mijn lessen gaan over beroepen. Wat de kinderen bijvoorbeeld hier na zouden kunnen gaan studeren. Maar de taal is hierbij nog een hele bariere. Ik heb nu een groepje kinderen van 8 waarvan geen 1 engels kan dit is latig maar maakt je creatief. En het is ontzettend mooi om te zien wanneer ze het dan wel begrijpen en enthousiast bezig gaan. De waardering van de kinderen is enorm! & dat is natuurlijk ontzettend fijn want daar doen we het voor. Wanneer er geen lessen zijn zijn we ook vaak in de asrama te vinden. Samen leuke spelletjes doen met de kinderen. Inmiddels kent iedereen de cup song en hebben we de kinderen maar bekers gegeven inplaats van glazen.
* Alhoewel het geluid van de cupsong niet meer om aantehoren is*
En jawel onze beste huisvrienden zijn gespot!
De ratten ik ben bang dat dat de komende tijd onze vrienden moeten worden. We horen ze namelijk dagelijks op ons plafond. Het klinkt alsof ze bezig zijn met het bouwen van een gigantische woonwijk. Maar zoals zoveel hier in Indonesië alles went. Alleen betekend dit niet dat ik ze ga missen in tegendeel.
Het toileteren op ons gat gaat inmiddels steeds beter ik begin er bijna exper in te worden. Alleen er is één voordeel we hebben namelijk ook gewoon een normale wc, die wordt ook veel gebruikt.
Het eten went waarschijnlijk nooit. Ik dacht veel rijst te gaan eten maar toen we zeiden dat we van frietjes hielden is dat tegenwoordig onze dagelijkse kost. Ze koken hier nogal vet en natuurlijk zo anders dan in Nederland dus hier moet ik erg aan wennen. Maar kijk ontzettend uit naar de stampot andijvie die op mij zal wachten in Nederland. Inmiddels hebben we wel aangegeven wat diversiteit in het eten te willen.... wordt vervolgd.
Verder is het contact met de kinderen ontzettend leuk. En het contact tussen ons groepje is ook ontzettend fijn. De manier van leven hier is erg relax dus dat past mij wel. Alhoewel ik wel merk dat ik erg sloom ben waarschijlijk komt dit ook door de tempratuur en het vele relaxen. Maar ach als dat het ergste is komt het ook wel weer goed.
Nog steeds zijn we één of andere bekende atractie hier in Tondano. Dit is erg gek het voelt alsof we ontzettend beroemd zijn. En dat komt alleen omdat we bule (blank) zijn. Ik had gedacht dat de vele foto's wel eens voorbij zouden zijn maar nog steeds zijn we een of ander fotohokje waar iedereen in wil.
Voor nu heb ik jullie weer een beetje op de hoogte gesteld!
Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje begrijpen...
Binnenkort komen er weer wat foto's op ook van de lessen.
Heel veel liefs vanuit het vriendelijke tondano!!
We beginnen steeds meer te wennen. Maar nog altijd zijn er veel verschillen en dingen waar van opkijken. En die waarschijlijk alleen te begrijpen zijn als je hier bent geweest.
Aan het verkeer zal ik waarschijnlijk nooit wennen. Alles kris kras door elkaar en zoveel scooters. De scooter is hier namelijk een soort van taxi. Wanneer ik terug ben ik Nederlands is het verkeer vergeleken hier ontzettend saai.
Maar waar het uiteindelijk allemaal omdraait zijn de lieve kinderen van de Asrama. Ze noemen het hier een weeshuis maar eigenlijk is het meer een soort internaat. Want de kinderen die hier zitten zien hun ouders wel eens. Meestal met kerst en of in de vakantie's. Maar ze zien elkaar hier als familie!
De eerste lessen zijn inmiddels ook gegeven. Pff wat is dat soms pittig. Mijn lessen gaan over beroepen. Wat de kinderen bijvoorbeeld hier na zouden kunnen gaan studeren. Maar de taal is hierbij nog een hele bariere. Ik heb nu een groepje kinderen van 8 waarvan geen 1 engels kan dit is latig maar maakt je creatief. En het is ontzettend mooi om te zien wanneer ze het dan wel begrijpen en enthousiast bezig gaan. De waardering van de kinderen is enorm! & dat is natuurlijk ontzettend fijn want daar doen we het voor. Wanneer er geen lessen zijn zijn we ook vaak in de asrama te vinden. Samen leuke spelletjes doen met de kinderen. Inmiddels kent iedereen de cup song en hebben we de kinderen maar bekers gegeven inplaats van glazen.
* Alhoewel het geluid van de cupsong niet meer om aantehoren is*
En jawel onze beste huisvrienden zijn gespot!
De ratten ik ben bang dat dat de komende tijd onze vrienden moeten worden. We horen ze namelijk dagelijks op ons plafond. Het klinkt alsof ze bezig zijn met het bouwen van een gigantische woonwijk. Maar zoals zoveel hier in Indonesië alles went. Alleen betekend dit niet dat ik ze ga missen in tegendeel.
Het toileteren op ons gat gaat inmiddels steeds beter ik begin er bijna exper in te worden. Alleen er is één voordeel we hebben namelijk ook gewoon een normale wc, die wordt ook veel gebruikt.
Het eten went waarschijnlijk nooit. Ik dacht veel rijst te gaan eten maar toen we zeiden dat we van frietjes hielden is dat tegenwoordig onze dagelijkse kost. Ze koken hier nogal vet en natuurlijk zo anders dan in Nederland dus hier moet ik erg aan wennen. Maar kijk ontzettend uit naar de stampot andijvie die op mij zal wachten in Nederland. Inmiddels hebben we wel aangegeven wat diversiteit in het eten te willen.... wordt vervolgd.
Verder is het contact met de kinderen ontzettend leuk. En het contact tussen ons groepje is ook ontzettend fijn. De manier van leven hier is erg relax dus dat past mij wel. Alhoewel ik wel merk dat ik erg sloom ben waarschijlijk komt dit ook door de tempratuur en het vele relaxen. Maar ach als dat het ergste is komt het ook wel weer goed.
Nog steeds zijn we één of andere bekende atractie hier in Tondano. Dit is erg gek het voelt alsof we ontzettend beroemd zijn. En dat komt alleen omdat we bule (blank) zijn. Ik had gedacht dat de vele foto's wel eens voorbij zouden zijn maar nog steeds zijn we een of ander fotohokje waar iedereen in wil.
Voor nu heb ik jullie weer een beetje op de hoogte gesteld!
Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje begrijpen...
Binnenkort komen er weer wat foto's op ook van de lessen.
Heel veel liefs vanuit het vriendelijke tondano!!
-
02 Februari 2015 - 13:45
Rixt:
goed om te horen manon!!!! Lijkt mij ook inderdaad dat het je creatief maakt !! Leuk die uitdaging!! Fijne week xxxx -
02 Februari 2015 - 14:04
Martje En Jan:
Leuk verslag weer Manon! Gelukkig ben jij goed in "beeldend" spreken, dus die handen- en voetenuitleg gaat je vast heel goed af! Haha. En ik denk te weten wat jij als thuiskomstkado krijgt..een huisratje...anders krijg je dan nog last van heimwee:p. Fijn dat je het zo naar de zin hebt, liefs ons -
02 Februari 2015 - 14:50
Margreeth:
Hoi Manon
leuk om te lezen dat je je goed vermaakt. blijf vooral genieten van al dat moois daar: huisdieren, eten enz. de mensen daar willen jullie in ieder geval verwennen!!
groeten margreeth -
02 Februari 2015 - 16:21
Betty Peereboom:
Lieve Manon
Wat een prachtig mooi verslag en wat kun jij het grappig verwoorden. Je beleefd veel merk ik aan je verslagen. Vanmorgen ben ik bij pake voor een bakkie geweest en we hebben het nog even over jou gehad.Het gaat redelijk met hem en hij geniet van jou verhalen en die van onze wintersport, ook had hij goed gegeten vanmorgen en hij heeft geen pijn. Zal met je moeder in de overleg want ik denk dat het prachtig is dat we jou verslagen uitdraaien zodat hij ze ook kan lezen. Wij zijn weer terug en hebben een top vakantie gehad. Nou lieverd ik zie uit naar je volgende verslag.
Dikke knuffel van mij en natuurlijk ook van ome Menno. -
02 Februari 2015 - 17:34
Cock Meijer:
Ha Manon, bedankt voor je verslag. Weer erg leuk om te lezen. Als ik het goed begrijp, kom je terug als mimespeler; snap ik misschien ook eens wat je bedoelt......
Wat voor taal spreken ze daar precies? Krijg je daar ook iets van mee?
Ben benieuwd naar je wedervaren! Hartelijke groet, Cock -
02 Februari 2015 - 17:49
Mama:
Hoi lieve manon wat weer een mooi verhaal...wij waren alweer super benieuwd .naar je nieuwe belevenissen !!schrijf maar snel weer wat snap wel dat jij ook zoveel andere dingen hebt!!ben wel enorm blij dat jij het zo naar de zin hebt..en een wereld van verschil !!maar wel super mooi om mee te maken..die ratten hoeven van mij echt niet brrr
En wat zul jij straks af moeten kicken van dat relaxte...lieverd geniet van alle ervaringen en wij zien alweer uit naar je volgende verhaal!!! -
02 Februari 2015 - 17:49
Greet:
Ha, die Manon,
Wat fijn dat jullie het zo leuk hebben met elkaar, en wat schrijf je geweldig!!! Liefs , van ome Anton en Greet -
03 Februari 2015 - 07:42
Yvonne:
Lieve manon,
Wat een belevenissen in een totaal andere wereld voor je! Ik zie je helemaal bezig met je handen en voeten werk, wat soms denk ik ook wel frustrerend zal zijn..... Maar wat is t des te mooier als t uiteindelijk toch begrepen wordt!
En die ratjes, die vieren hier ook geregeld een feestje tussen t plafond en de zolder in. Zolang je ze maar niet tegen komt!
Het verkeer in Gambia lijkt volgens mij veel op wat jij schrijft, wat een chaos hè, hi hi. Wordt t al tijd ook een scootertje aan te schaffen, hi hi? In t weekend zijn jullie vrij toch, wat doe je dan zoal?
Fijn dat jullie met een gezellig stel meiden zijn. Hey ik wens je heeeeel veeeeel succes en tot schrijfs. Veel liefs yvonne
-
03 Februari 2015 - 19:47
Annet :
Lieve Manon
Erg leuk om je verslagen te lezen.
Je bent echt in een hele andere wereld beland.
Geniet van elke dag en verras ons binnenkort weer met een mooi verslag !!!
Groetjes Annet
-
04 Februari 2015 - 21:55
Karin:
Hallo Manon,
Wat weer een interessant verslag. Je kan er straks wel een boek van maken. Ontzettend leuk om te lezen. En natuurlijk maak je indruk. Maar niet omdat je bule(blank) bent. Want zo heb ik je nog nooit gezien. Blank(haha).
Je bent meestal wel t bruinst.
Succes met alles en tot gauw weer.
Groetjes van de gootjes
-
05 Februari 2015 - 05:46
Bule In Amurang:
Nee ik snap er niets van, geen idee waar je het over hebt ;p
Liefs!
een van de bule's in Amurang. -
05 Februari 2015 - 08:27
Henriette Olthof :
Hallo Manon
Wat leuk om je verslag te lezen
Veel Succes en Plezier daar
groetjes van de buurtjes van Grindweg 63 -
05 Februari 2015 - 08:27
Henriette Olthof :
Hallo Manon
Wat leuk om je verslag te lezen
Veel Succes en Plezier daar
groetjes van de buurtjes van Grindweg 63 -
05 Februari 2015 - 08:27
Henriette Olthof :
Hallo Manon
Wat leuk om je verslag te lezen
Veel Succes en Plezier daar
groetjes van de buurtjes van Grindweg 63 -
05 Februari 2015 - 11:18
Aukje:
Prachtig verslag Manon!Succes en geniet er van gr Aukje. -
07 Februari 2015 - 10:34
Mama:
Mooie foto's manon .leuk om de kinderen zo bezig te zien!!!had jij deze lesjes voorbereidt en gegeven?xxx mamma -
08 Februari 2015 - 14:51
Ymkje Otte:
Hoi Manon,
Fijn dat je me even de link naar je blog hebt gemaild. Ik heb net met veel belangstelling je eerste 2 reisverslagen gelezen. Wat veel indrukken in korte tijd. Een heel andere wereld. Mooi om te lezen dat je zo geniet van de activiteiten met de kinderen. Voor jezelf unieke ervaringen. Zowel negatief(ratten, sanitair e.d) als positief. Met jou optimisme en je aanpassen aan de situaties worden het vast onvergetelijke maanden. Ik zie uit naar je volgende verhaal.
Liefs Ymkje Otte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
