Avonturen
Blijf op de hoogte en volg Manon
16 Maart 2015 | Indonesië, Tondano
Het is al weer een tijdje geleden sinds mijn vorige blog en er is inmiddels al weer veel gebeurd. Over al die avonturen wil ik jullie graag meer vertellen. Te beginnen met ons avontuur op Bunaken. Een avontuur die we weer samen als volledig Createam mochten beleven, nadat we zo lang gescheiden waren. Bunaken is een eiland dat samen met meerdere eilanden tot een nationaal park behoort. Op dit eiland konden we na anderhalve maand knallen heerlijk uitrusten. We zaten hier in een heel mooi resort van een Nederlander ‘’Village Bunaken’’. Hier hebben we ontzettend genoten van de rust, de zon & het snorkelen. Want wat heeft Bunaken een mooie onderwaterwereld! Na 4 heerlijke dagen genieten verlieten we het eiland om weer vol goeie moed aan het tweede deel van onze stage te gaan beginnen.
Terug naar Tondano lijkt alles weer een beetje extra op te vallen. De armoede, de mensen & de geuren. Het is fijn om de kinderen weer te zien en lachend vertellen we ze dan ook dat zij nu de echt bules zijn en wij de chocolate. Wat trouwens geen grapje is…
We kwamen op een dinsdag terug in Tondano en die woensdag kon ons avontuur bij de migratie gaan beginnen. Het was namelijk tijd om ons visum te gaan verlengen. Gerard had ons al vertelt dat dit een lange dag zou gaan worden…. En dat was het zeker. Gerard was een week daarvoor nog bij de migratie geweest of alles zo klopte of er niet nog extra formulieren in moesten worden gevuld… nee alles wast goed geregeld dus! Aangekomen bij de migratie kwam het eerste puntje van kritiek al. De formulieren waren namelijk met blauwe pen ingevuld, nee dat was niet goed. Wij alle papieren overtrekken met zwarte pen. Daarna was er een brief van de sponsor in dit geval pastor waarin beschreven stond dat de werkzaamheden die wij doen allemaal vrijwillig zijn ook afgekeurd. Het was namelijk de bedoeling dat de sponsor ook aanwezig zou zijn bij het verlegen… Dus pastor moest naar Monado komen. Geen probleem als dat direct was aangegeven nu moesten we namelijk anderhalf uur wachten op pastor. Wanneer pastor er eindelijk was en het zo goed als bijna geregeld was konden er foto’s worden gemaakt tenminste dat dachten we. Het was namelijk bijna middagpauze en in een half uur konden er echt geen foto’s worden gemaakt. Dus toen hebben we even heerlijk bij de Mac Donalds gegeten. Weer terug bij de migratie bestond het programma vooral uit wachten, wachten & wachten. Ja!! Daar kwam dan eindelijk het verlossende woord er mochten foto’s worden gemaakt. Pff na 6 uren te hebben gewacht stonden we eindelijk buiten wel zonder paspoort die konden later worden opgehaald. Want de man van de stempels was niet aanwezig……
In Tondano bestond het programma voor de aankomende dagen uit voorbereiden. Zaterdag was er namelijk de officiële opening van het weeshuis. Bij deze opening zullen ook de oprichters van de stichting aanwezig zijn. Voor deze ceremonie gingen wij onder leiding van Simone activiteiten organiseren met de kinderen. Het thema voor deze dag was Sama Sama (samen). Omdat het voor ons heel erg opvallend was dat de kinderen zoveel samen doen vonden we dit een mooi thema. We hebben onze activiteiten daar ook aan gelinkt. De eerste activiteit was een flasmob op het lied ‘’on the floor’’ De betekenis hiervan was dat iedereen een individu is maar dat ze samen een fantastisch team zijn. De tweede activiteit was het zingen van het Tondano lied. Dit was het lied Brabant van Guus Meeuwis maar dan in plaats van Brabant Tondano. Dit lied stond voor de twee culturen die elkaar helpen. Om een symbool te maken voor alle mensen die hebben meegewerkt om dit project, hadden we bedacht dat al de mensen die belangrijk zijn geweest voor dit project hun handafdruk met verf op een canvas doek mochten zette. ‘’Vele handen maken licht werk’’ Het was niet alleen de opening van het weeshuis maar ook die van de playground. Een playground die door twee vorige crealeden is gerealiseerd. Ter opening daarvan hadden we een voetbalwedstrijd Belanda-Indonesia georganiseerd. Na 2 dagen intensief en super leuk oefenen met de kinderen was het dan zover.
Zo grappig om te zien dat er zelfs op de dag van de opening nog mensen bezig zijn met bouwen en schilderen…. Plan plan. S’morgens kwamen de juffen van de SD bij ons huis om de gastvrouwen, Simone, Asvira & Fidelia, op te maken. Dit zag er zo mooi uit dat wij allemaal ons haar wel zo mooi wouden. Dus zo gezegd zo gedaan. Om 4 uur kon het dan geen beginnen. Met een traditioneel dansteam en nog wat mensen stonden we vol verwacht te wachten op sinterklaas.. uh ik bedoel de bisschop. Een ceremonie is hier namelijk altijd heel erg verbonden met het geloof en best wel serieus. Gelukkig wou pastor Jacob daar een beetje verandering in doormiddel van de activiteiten. Wanneer iedereen op zijn plek zit kan het gaan beginnen. Er zijn mensen die een speech geven en tussendoor komen dan elke keer onze activiteiten voorbij. De kinderen zitten met toch wel zwetende handjes naast ons maar ze doen het super. En onze voetbalwedstrijd niet te vergeten die we ondanks onze sportieve inzet verloren hebben. Nadat iedereen gesproken heeft is het tijd om lekker te gaan eten en een klein feestje te gaan bouwen.
The Day after.. Wakker worden met toch wel een raar gevoel vandaag is het namelijk de dag dat voor Simone en mij een nieuw avontuur begint. Een avontuur dat niet in Tondano maar in Amurang gaat plaats vinden. Dit betekend dat er voorlopig afscheid moet worden genomen van de lieve kindjes in Tondano. Met een brok in onze keel doen Simone en ik een klein afscheid rondje door de asrama. Nog een laatste groeps hug met de meiden en dan vertrekken we samen met Gerard, Theo (een camera man die een documentaire maakt voor de stichting) & frank (HDS programma) naar Amurang. De reis naar Amurang toe is alweer zo mooi dwars door de bergen. Hoe dichter we bij Amurang komen hoe warmer we het krijgen… Leonie en Hanna hadden gelijk in Amurang is het een stuk warmen. Aangekomen bij Sendowan Baru, ons onderkomen voor de komende weken, is het tijd voor een verfrissende duik in het groene zwembad.
Simone en ik zullen hier gaan observeren bij het HDS programma. Hari Depan Saya, mijn toekomst, is een programma dat doormiddel van coaching helpt studenten bewust te maken van hun toekomst. Doormiddel van research en gesprekken komen ze hopelijk achter de vervolgstudie die ze willen gaan volgen. Bij de eerste observaties valt het meteen al op dat je best bevoorrecht bent om hier te gaan studeren maar wat me misschien nog wel meer raakt is dat een eigen mening vaak ontbreekt. Het durven uitspreken van je dromen is al best een grote stap vooral tegen over je ouders. Vaak zijn de ouders ook de push-factor in de keuze voor de vervolgstudie. Het is dan wel schrijnend maar ook heel mooi om te horen dat ze bij HDS over alles kunnen praten waar ze nooit met iemand over kunnen praten. Een bijzonder programma wat wel een grote eyeopener is en ontzettend mooi dat het bestaat. Vanuit de stichting Amurang worden er studiebeurzen aangeboden. Dus vanuit alle gesprekken zijn er 12 die financiële problemen hebben vanuit daar moet er weer een selectie plaats vinden om 2 leerlingen de kans op studeren te bieden. Het is uiteraard heel mooi dat deze mogelijkheid er is. Alleen er blijven wel 10 leerlingen teleurgesteld achter…
Bijzondere avonturen die ik hier meemaak waar ik ontzettend dankbaar voor ben. En me ook wel doen realiseren hoe rijk we in Nederland zijn. We zitten hier nu al bijna 2 maanden… De tijd gaat veel en veel te snel.
Terug naar Tondano lijkt alles weer een beetje extra op te vallen. De armoede, de mensen & de geuren. Het is fijn om de kinderen weer te zien en lachend vertellen we ze dan ook dat zij nu de echt bules zijn en wij de chocolate. Wat trouwens geen grapje is…
We kwamen op een dinsdag terug in Tondano en die woensdag kon ons avontuur bij de migratie gaan beginnen. Het was namelijk tijd om ons visum te gaan verlengen. Gerard had ons al vertelt dat dit een lange dag zou gaan worden…. En dat was het zeker. Gerard was een week daarvoor nog bij de migratie geweest of alles zo klopte of er niet nog extra formulieren in moesten worden gevuld… nee alles wast goed geregeld dus! Aangekomen bij de migratie kwam het eerste puntje van kritiek al. De formulieren waren namelijk met blauwe pen ingevuld, nee dat was niet goed. Wij alle papieren overtrekken met zwarte pen. Daarna was er een brief van de sponsor in dit geval pastor waarin beschreven stond dat de werkzaamheden die wij doen allemaal vrijwillig zijn ook afgekeurd. Het was namelijk de bedoeling dat de sponsor ook aanwezig zou zijn bij het verlegen… Dus pastor moest naar Monado komen. Geen probleem als dat direct was aangegeven nu moesten we namelijk anderhalf uur wachten op pastor. Wanneer pastor er eindelijk was en het zo goed als bijna geregeld was konden er foto’s worden gemaakt tenminste dat dachten we. Het was namelijk bijna middagpauze en in een half uur konden er echt geen foto’s worden gemaakt. Dus toen hebben we even heerlijk bij de Mac Donalds gegeten. Weer terug bij de migratie bestond het programma vooral uit wachten, wachten & wachten. Ja!! Daar kwam dan eindelijk het verlossende woord er mochten foto’s worden gemaakt. Pff na 6 uren te hebben gewacht stonden we eindelijk buiten wel zonder paspoort die konden later worden opgehaald. Want de man van de stempels was niet aanwezig……
In Tondano bestond het programma voor de aankomende dagen uit voorbereiden. Zaterdag was er namelijk de officiële opening van het weeshuis. Bij deze opening zullen ook de oprichters van de stichting aanwezig zijn. Voor deze ceremonie gingen wij onder leiding van Simone activiteiten organiseren met de kinderen. Het thema voor deze dag was Sama Sama (samen). Omdat het voor ons heel erg opvallend was dat de kinderen zoveel samen doen vonden we dit een mooi thema. We hebben onze activiteiten daar ook aan gelinkt. De eerste activiteit was een flasmob op het lied ‘’on the floor’’ De betekenis hiervan was dat iedereen een individu is maar dat ze samen een fantastisch team zijn. De tweede activiteit was het zingen van het Tondano lied. Dit was het lied Brabant van Guus Meeuwis maar dan in plaats van Brabant Tondano. Dit lied stond voor de twee culturen die elkaar helpen. Om een symbool te maken voor alle mensen die hebben meegewerkt om dit project, hadden we bedacht dat al de mensen die belangrijk zijn geweest voor dit project hun handafdruk met verf op een canvas doek mochten zette. ‘’Vele handen maken licht werk’’ Het was niet alleen de opening van het weeshuis maar ook die van de playground. Een playground die door twee vorige crealeden is gerealiseerd. Ter opening daarvan hadden we een voetbalwedstrijd Belanda-Indonesia georganiseerd. Na 2 dagen intensief en super leuk oefenen met de kinderen was het dan zover.
Zo grappig om te zien dat er zelfs op de dag van de opening nog mensen bezig zijn met bouwen en schilderen…. Plan plan. S’morgens kwamen de juffen van de SD bij ons huis om de gastvrouwen, Simone, Asvira & Fidelia, op te maken. Dit zag er zo mooi uit dat wij allemaal ons haar wel zo mooi wouden. Dus zo gezegd zo gedaan. Om 4 uur kon het dan geen beginnen. Met een traditioneel dansteam en nog wat mensen stonden we vol verwacht te wachten op sinterklaas.. uh ik bedoel de bisschop. Een ceremonie is hier namelijk altijd heel erg verbonden met het geloof en best wel serieus. Gelukkig wou pastor Jacob daar een beetje verandering in doormiddel van de activiteiten. Wanneer iedereen op zijn plek zit kan het gaan beginnen. Er zijn mensen die een speech geven en tussendoor komen dan elke keer onze activiteiten voorbij. De kinderen zitten met toch wel zwetende handjes naast ons maar ze doen het super. En onze voetbalwedstrijd niet te vergeten die we ondanks onze sportieve inzet verloren hebben. Nadat iedereen gesproken heeft is het tijd om lekker te gaan eten en een klein feestje te gaan bouwen.
The Day after.. Wakker worden met toch wel een raar gevoel vandaag is het namelijk de dag dat voor Simone en mij een nieuw avontuur begint. Een avontuur dat niet in Tondano maar in Amurang gaat plaats vinden. Dit betekend dat er voorlopig afscheid moet worden genomen van de lieve kindjes in Tondano. Met een brok in onze keel doen Simone en ik een klein afscheid rondje door de asrama. Nog een laatste groeps hug met de meiden en dan vertrekken we samen met Gerard, Theo (een camera man die een documentaire maakt voor de stichting) & frank (HDS programma) naar Amurang. De reis naar Amurang toe is alweer zo mooi dwars door de bergen. Hoe dichter we bij Amurang komen hoe warmer we het krijgen… Leonie en Hanna hadden gelijk in Amurang is het een stuk warmen. Aangekomen bij Sendowan Baru, ons onderkomen voor de komende weken, is het tijd voor een verfrissende duik in het groene zwembad.
Simone en ik zullen hier gaan observeren bij het HDS programma. Hari Depan Saya, mijn toekomst, is een programma dat doormiddel van coaching helpt studenten bewust te maken van hun toekomst. Doormiddel van research en gesprekken komen ze hopelijk achter de vervolgstudie die ze willen gaan volgen. Bij de eerste observaties valt het meteen al op dat je best bevoorrecht bent om hier te gaan studeren maar wat me misschien nog wel meer raakt is dat een eigen mening vaak ontbreekt. Het durven uitspreken van je dromen is al best een grote stap vooral tegen over je ouders. Vaak zijn de ouders ook de push-factor in de keuze voor de vervolgstudie. Het is dan wel schrijnend maar ook heel mooi om te horen dat ze bij HDS over alles kunnen praten waar ze nooit met iemand over kunnen praten. Een bijzonder programma wat wel een grote eyeopener is en ontzettend mooi dat het bestaat. Vanuit de stichting Amurang worden er studiebeurzen aangeboden. Dus vanuit alle gesprekken zijn er 12 die financiële problemen hebben vanuit daar moet er weer een selectie plaats vinden om 2 leerlingen de kans op studeren te bieden. Het is uiteraard heel mooi dat deze mogelijkheid er is. Alleen er blijven wel 10 leerlingen teleurgesteld achter…
Bijzondere avonturen die ik hier meemaak waar ik ontzettend dankbaar voor ben. En me ook wel doen realiseren hoe rijk we in Nederland zijn. We zitten hier nu al bijna 2 maanden… De tijd gaat veel en veel te snel.
-
16 Maart 2015 - 11:30
Cock Meijer:
Hoi Manon,
Bedankt voor het prachtige en beeldende verslag. Veel succes op je nieuwe plek. Ben benieuwd naar je nieuwe avontuur! Hartelijke groet en veel liefs van ons allemaal!! -
16 Maart 2015 - 12:49
Frank Persijn:
Hoi Manon,
Leuk je verslag te lezen.Het was goed te zien hoe jij en Simone op een heel serieuze maar ook eigen wijze hebben meegedaan met observeren en ik heb gezien dat die observaties zeker zin hadden in de collectief feedback sessies. Het waren lange dagen waar juist jullie je ook tegen vermoeidheid moesten vechten,maar ik heb jullie bijdragen zeer op prijs gesteld,en ja wij in Nederland zijn zeer bevoorrecht als wij vergelijken hoe ze hier vaak moeten knokken voor een simpele keuze als watga ik doen na de SMA.. -
16 Maart 2015 - 15:44
Martje En Jan:
Hoi Lieverd, fijn om weer wat van je te horen. En echt zo op zijn Manons geschreven, net of zit je hier tegenover mij aan tafel te vertellen! Terwijl ik het dan lees, moet ik zo nu en dan lachen -
16 Maart 2015 - 17:47
Gea:
Super verhaal manon,
blij weer wat van je te horen, liefs van ons
-
16 Maart 2015 - 17:50
Greet:
Lieverd, heerlijk om alles te lezen!, wij hebben het zo slecht nog niet in Nederland -
16 Maart 2015 - 17:52
Mama:
Lieve manon wat weer een mooi verhaal!!wat beleef jij deze maanden veel ..dit nemen ze je nooit meer af!!het verschil is ook erg groot..contrast ook!!
Maar jullie doen het super goed met elkaar!!
Ik ben trots op je!!geniet nog de laatste weken en op naar je volgende avontuur!!
Liefs mama -
16 Maart 2015 - 22:48
Yvonne:
Wat een prachtig verhaal weer en dan moet je weer afscheid nemen en aan iets nieuws beginnen..........
Fijn dat jullie af en toe tussendoor even echt kunnen bijkomen, t lijkt me dat dat ook echt wel nodig is, want jullie inzet is volgens mij erg hoog!
Maar weer veel succes op je nieuwe werkplek!
Liefs yvonne -
17 Maart 2015 - 18:29
Karin:
Wat weer een leuk verhaal Manon.
Je beleeft zo wel een hoop. De foto's zien er ook prachtig uit.
Het snorkelen zal daar inderdaad erg mooi zijn. Heb je nog veel foto's kunnen maken?
Succes met je volgende uitdaging.
We blijven je volgen.
Groetjes van de gootjes -
27 Maart 2015 - 14:44
Ukie Van Der Meer:
Mooi verhaal. Krijg er een beetje kippenvel van.
Afscheid nemen lijkt me heel zwaar maar onvermijdelijk.
En je weet maar nooit.......veel plezier nog.
Pas goed op elkaar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
